گر صبر کنی
بسیاری از سالکان مسیر قرب الهی به خطا گمان می‌کنند به محض اینکه از نحوۀ بودشان آگاهی یافتند، مسیر را به سرعت طی می‌کنند و تمام نواقصشان را به چشم برهم زدنی کنار می‌گذارند و همۀ فضایل را دارا می‌شوند. درحالی که این مسیر هم مانند تمام راه‌های مادی، فراز و فرود دارد و برای رسیدن به مقصد، صبر و تحمل بسیار می‌خواهد.
ولی برخی چون تحمل تدریج را ندارند، کم‌کم دل‌سرد می‌شوند و سراغ عرفان‌های کاذب می‌روند تا شاید با چند ذکر لفظی و چند عمل ظاهری بی‌معرفت، در زمان کوتاهی زیبایی‌های درونی‌شان را که همان اسماء الهی است، بیرون بکشند!
اما مگر دانه به محض زیر خاک رفتن، درخت می‌شود؟! اول پوسته‌اش کنار می‌رود؛ بعد ریشه می‌دهد؛ پس از آن ساقه‌اش می‌روید؛ بعد برگ و بعد... . حتی گاهی دچار آفت هم می‌شود و باید تلاش کند تا از شر آفت‌ها خلاص شود.
خیلی زمان می‌برد و خیلی زحمت می‌کشد؛ اما یک چیز را خوب می‌داند:
برای دانه ماندن نیامده؛
باید درخت شود و بعد میوه دهد و هر میوه‌اش چندین درخت دیگر تولید کنند؛
...و این یعنی آغاز بی‌نهایت!
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
تبادل لینک هوشمند